Filmrecensie: Mijn Octopus-leraar
In aanhoudend moeilijke tijden, zoals we die nu meemaken als gevolg van de aanhoudende pandemie, blijkt vooral de moeite waard om entertainment te vinden dat ons emotioneel en spiritueel kan opbeuren. Dit artikel bespreekt de documentaire My Octopus Teacher, die de geweldige connectie deelt tussen de Zuid-Afrikaanse filmmaker Craig Foster en een gewone octopus die in een kelpbos voor de kust van Kaapstad leeft.
Craig Foster
De film, opgenomen in 2010, volgt de interactie tussen Craig en een vrouwelijke octopus die hij aantreft in een kelpbos in False Bay, een afgelegen baai in de buurt van Kaapstad. Hij begint te duiken om te proberen een persoonlijke spirituele crisis te doorstaan waardoor hij zich doelloos voelde, ook al had hij een succesvolle carrière als documentairemaker. Hij is vooral bekend om zijn film uit 2000, The Great Dance: A Hunter's Story, en zijn film uit 2010, My Hunter's Heart, waarin hij technieken voor het volgen van dieren leerde van de San-bevolking van de Kalahari-woestijn.
De documentaire beslaat een jaar, de levensduur van een octopus en het leven van de octopus waarmee hij bevriend raakt. De film is een diepe duik op vele niveaus: zijn vriendschap met de octopus, zijn verbinding met de natuurlijke wereld en de band die hij vormt met zijn zoon tijdens zijn verkenning van het kelpbos en interacties met de octopus.
De cinematografie van de film is adembenemend en Foster neemt de kijker volledig mee in de onderwaterwereld die hij verkent en deelt met de octopus. Zoals bij de meeste documentaires is het tempo traag en gestaag, waarbij ingewikkelde ervaringen en emoties in anderhalf uur worden verweven.
Omgaan met een spirituele crisis
Misschien wel het grootste geschenk van de film, vanuit een spiritueel en welzijnsperspectief, is zijn bereidheid om zijn emotionele spiraal te delen in een burn-out en depressie na het leven en documenteren van een leven van extreem gevaar, waaronder zwemmen met grote witte haaien en in de buurt zijn enkele van de gevaarlijkste roofdieren ter wereld op echt riskante manieren.
Zijn poging om te herstellen van een depressie deed een beroep op een intuïtief begrip van de genezende kracht van water, vooral de oceaan. Omdat hij aan de kust van Zuid-Afrika woonde, wist hij van een zeer geïsoleerd gebied waar hij in relatieve afzondering kon duiken, wat hij begon te doen als een therapeutische oplossing voor zijn burn-out en depressie.
Verbinding maken met de Octopus
Het was tijdens een van zijn duikervaringen toen hij de octopus tegenkwam en haar begon te observeren en uiteindelijk met haar om te gaan. Hij was heel voorzichtig om het ecosysteem niet te verstoren of echt een openlijke poging te doen om de octopus aan te vallen. Hij zou gewoon bezoeken en observeren, totdat ze op een dag ervoor koos om met hem om te gaan.
Het middelste deel van de film behandelt de bijna een jaar durende interactie en ontdekkingen die Foster doet over de octopus en het ecosysteem waarin ze leeft. De diepgaande impact van hun relatie leidde ertoe dat hij het Sea Change Project (https://seachangeproject.com/) oprichtte, dat de relaties tussen leven en ecosystemen benadrukt, en de menselijke impact en leermogelijkheden als we ervoor kiezen om onszelf te zien als onderdeel van de totale ecosysteem van de planeet en niet gescheiden of los van onze omgeving.
Familie en contact met zijn zoon
In het laatste deel van de film begint zijn zoon, Tom, met hem te duiken. Door te filmen in minder verraderlijke situaties kon zijn zoon duidelijk een ervaring delen zonder dezelfde gevaren te ondergaan die zijn vader in zijn vorige werk verkoos te onderzoeken. Op een andere belangrijke manier toont de film de genezende kracht van gedeelde ervaringen en herinnert hij ons eraan dat ouders te maken hebben met individuele worstelingen die familierelaties ongedaan kunnen maken of verdiepen.
De groeiende band tussen vader en zoon is een ander positief en hartverwarmend aspect van de film. Hoewel dit deel van de film niet veel van het filmen in beslag neemt, is het een onderstroom die de film in het begin omkadert en aan het einde op de juiste manier opnieuw wordt bekeken.
Als je een werkelijk geweldige film wilt zien, van een begenadigd filmmaker en verhalenverteller, dan wil je deze documentaire zeker zien. De film raakt ook veel van de menselijke en spirituele thema's die het leven de moeite waard maken om te leven en te ervaren. Fosters bereidheid om zo'n intiem deel van zijn leven vast te leggen, en zo goed, is echt een geschenk voor elke kijker.
