Filmrecensie: Pixar's Soul

Films zijn geweldige bronnen voor spirituele inspiratie, en niet meer dan veel van de kinderfilms zoals Soul. Pixar heeft een geweldige entertainmentvisie ontwikkeld, te beginnen met de eerste langspeelfilm, Toy Story in 1995. Sindsdien hebben ze meer dan twintig films uitgebracht, met als hoogtepunt momenteel Soul (2021).

De essentiële plot omvat een blik op het leven voor het leven en het leven na het leven. Hoewel de film niet ingaat op reïncarnatie, wordt er wel nagedacht over de vraag hoeveel 'zielprogrammering' we hebben als we het leven binnenkomen. Hieronder is een samenvatting van Wikipedia :

Joe Gardner, een muziekleraar op de middelbare school uit New York City, droomt van een carrière in de jazz, hoewel zijn moeder Libba daar bezwaar tegen heeft, uit angst voor zijn financiële zekerheid. Op een dag hoort Joe van een opening in de band van jazzlegende Dorothea Williams en doet hij auditie. Dorothea is onder de indruk van Joe's pianospel en biedt hem de kans om later die avond op te treden. Terwijl Joe vrolijk op weg gaat om zich voor te bereiden op de show, valt hij in een mangat.

Joe vindt zichzelf als een ziel op weg naar het Grote Buiten. Omdat hij niet wil sterven voor zijn grote doorbraak, probeert hij te ontsnappen, maar belandt in het Grote Voor, waar zielenadviseurs - allemaal genaamd Jerry - ongeboren zielen voorbereiden op het leven. Elke ziel heeft een badge die, eenmaal gevuld met eigenschappen, doorgang naar de aarde verleent. Joe wordt aangezien voor een instructeur en krijgt de opdracht om 22 te trainen, een cynische ziel die al millennia in het Grote Vroeger is gebleven en geen zin ziet in het leven op aarde. Ze moet haar vonk vinden om haar badge te voltooien en stemt ermee in om het aan Joe te geven, zodat hij naar huis kan terugkeren. Joe probeert 22 te helpen bij het vinden van een passie, maar de pogingen blijken tevergeefs. Zonder andere opties gaan ze naar de zone, een gebied dat mensen betreden wanneer hun passie hen in een euforische trance brengt; het herbergt ook de verloren zielen die geobsedeerd en gebroken raken. Moonwind, de kapitein van een psychedelisch galjoen met een troep mystici zonder grenzen, helpt de verloren zielen te redden. De mystici komen overeen om Joe te helpen, die sinds zijn val in coma ligt.

Naarmate het verhaal vordert, keert Joe terug naar de aarde en 22 gaat per ongeluk met hem mee. De focus van het verhaal ligt op een reeks onthullingen, meestal voor Joe en 22, maar ook voor veel van de ondersteunende personages.

Zen-wijsheid in tijden van crisis

De film is goed ontvangen en de meeste recensies zijn positief. Volgens wiki:

De kritieke reacties op Soul waren zeer positief en het is beschreven als een van Pixars beste en meest ambitieuze existentiële films. Op de recensie-aggregatorwebsite Rotten Tomatoes heeft de film een ​​goedkeuringsscore van 95% op basis van 286 beoordelingen, met een gemiddelde score van 8,30/10. Volgens de consensus van de critici van de site is Soul een film die even mooi is om over na te denken als om te zien, en dat het vermogen van Pixar om uitstekend entertainment voor alle leeftijden te leveren onverminderd blijft. Volgens Metacritic, dat 55 recensies verzamelde en een gemiddelde score van 83 van de 100 berekende, kreeg de film universele bijval.

Het is zeker een aangename film om naar te kijken en goed afgeleverd. De stemuitvoeringen en animatie zijn beide perfect. De kwestie van reïncarnatie wordt niet expliciet aan de orde gesteld, zowel ter ondersteuning als ontkenning, maar kan worden beschouwd als een onderwerp vanwege het 'ontwerpen' van de ziel dat wordt gedaan in de 'Grote Voor'.

Het grote vroeger

Als professionele astroloog vond ik dit deel van de film erg intrigerend omdat je astrologische kaart een kaart is van je zielsontwerp wanneer je het bestaan ​​binnengaat. Door Mars in het ene teken te plaatsen in plaats van in het andere, maakt u uw Mars-energie, die uw drive en verlangen vertegenwoordigt, voorbeschikt. Een persoon met Mars in Stier is anders ‘gebouwd’ dan iemand met Mars in Ram.

De pre-geïncarneerde zielen krijgen verschillende attributen toegewezen door de instructeurs van de 'Great Before'. De scènes waarin de ziel wordt 'geconfigureerd' gebeuren snel en zonder enige vraag waarom de combinatie wordt toegepast op een bepaalde ziel. Er is een onderliggende 'zo is het' onvoorwaardelijke toewijzing van angst, vertrouwen, sociale onhandigheid, enzovoort, die vrij snel determinisme in het uitgangspunt van de ziel plaatst. Gezien de potentieel negatieve combinaties, lijkt het oneerlijk dat die zielen maar één leven hebben om alles uit te zoeken.

Deze films weerspiegelen altijd het verhaal van uitzonderlijkheid, wanneer de norm van het echte leven de waarheid is dat veel zielen in een 'mangat' vallen wanneer ze net hun pauze hebben, en ze zonder poespas of poespas naar het Grote Voorbij gaan. Er is een galactische zielenteller die duidelijk maakt dat er al duizenden jaren geen ziel vermist is.

Reïncarnatie: implicaties voor een levensfilosofie

Verloren zielen

Een ander intrigerend deel van de film betreft individuen die de sluier tussen de echte wereld en de geestenwereld kunnen doorbreken; deze mensen proberen verloren zielen te helpen, degenen die leven maar gevangen zitten in sleur en gewoon bestaan. Ik vermoed dat dit aantal veel groter is dan wat in de film wordt getoond, wat ook een interessante invalshoek zou kunnen zijn om te verkennen als het niet duidelijk te deprimerend was voor een 'lift me up'-film voor kinderen.

Wat me intrigeerde was het gebruik van de spiritist/paranormaal begaafde, weergegeven in een 'niet wat je zou verwachten'-personage die voor de kost een bord voor een winkel laat draaien terwijl hij de kapitein is van het zielreddende schip dat opereert tussen het land van de levenden en het Grote Daarbuiten.

Het zijn de 'zielenconstructie' en 'verloren zielen'-secties van de film die ik het meest interessant vond, vanuit een spiritueel perspectief, die de film voor mij leuker maakten om naar te kijken. Het thema voor een leven past bij het grotere culturele paradigma dat meer informatie en integratie van reïncarnatie tegenkomt dan ooit tevoren, maar nog mijlenver verwijderd is van mainstream.

Uiteindelijk is het altijd interessant om te zien hoe een reguliere film, vooral een voor kinderen, het leven, de dood en het hiernamaals aanpakt. De opname van 'pre'-life is verreweg de meest interessante toevoeging aan het vertellen van verhalen, en waar veel van de beste humor plaatsvindt.