Boekrecensie: I'm OK - You're OK door Thomas Anthony Harris
De pandemie blijft een verwoestende tol eisen van het menselijk leven, de economische vitaliteit en het mentale welzijn. In tegenstelling tot destructieve gebeurtenissen die een eindig en repercussief effect hebben, zoals de tsunami die Japan op 11 maart 2011 trof of de aanslagen op 11 september 2001 in de Verenigde Staten, blijft de pandemie voortduren en blijft ze onze levens beïnvloeden, gedurende een jaar nadat de eerste besmettingen werden gemeld, zonder onmiddellijk einde in zicht.
De aanhoudende schade en spanning van het COVID-virus vereisen evenveel mentale en spirituele hulp als er behoefte is aan vaccins om fysiek te helpen. Met deze zorg in gedachten, wil ik een boek delen dat nogal geschikt is voor deze moeilijke tijden. Het is getiteld I'm OK - You're OK van Thomas Anthony Harris.
Thomas Anthony Harris
Thomas Anthony Harris was een Amerikaanse psychiater geboren op 18 april 1910. Hij stierf op 4 mei 1995. Hij schreef twee boeken I'm OK – You're Okay, gepubliceerd in 1969 en een vervolg, Staying OK, geschreven met zijn vrouw, en gepubliceerd in 1985.
Hij beoefende Transactionele Analyse als een therapeutische techniek en het concept vormde de basis van zijn boek.
Transactionele Analyse
Transactionele Analyse (TA) is een psychoanalytische theorie en therapiemethode die de studie van sociale transacties gebruikt om de psychologische toestand van een persoon te bepalen als basis voor het begrijpen van hun gedrag. Er zijn in wezen drie toestanden: ouderachtig, kinderlijk of volwassenachtig. Bij transacties tussen individuen (kinderen/kinderen, kinderen/volwassene en volwassene/volwassene) leert de persoon emotionele problemen op te lossen. De methode breekt met de freudiaanse psychoanalyse die zich richt op het vergroten van het bewustzijn van iemands onderbewuste overtuigingen. Zijn vriend en collega, Eric Berne, ontwikkelde eind jaren vijftig het concept en paradigma van transactionele analyse.
- De eerste stap nemen
- Geef toe dat je vastzit en worstelt
- Verander de manier waarop je denkt
- Ga de what-ifs onder ogen, zelfs als je bang bent
- Laat los wat je niet onder controle hebt
- Stijg boven teleurstelling uit
- Vier je littekens als tatoeages van Triumph
- Beslis om opnieuw te beginnen … en opnieuw
- Ik ben niet OK - Jij bent OK: de one-down positie, ik wou dat ik dat net zo goed kon doen als jij.
- Ik ben OK - Jij bent niet OK: de one-up positie, dat doe je niet goed - laat me je het laten zien
- Ik ben niet OK - Jij bent niet OK: de hopeloze positie, oh, dit is verschrikkelijk - we zullen het nooit redden
- Ik ben OK - Jij bent OK: de gezonde positie, hey, we boeken goede vooruitgang nu
Van de achterkant van de editie van 2004:
Transactionele analyse schetst drie ego-toestanden (ouder, volwassene en kind) als basis voor de inhoud en kwaliteit van interpersoonlijke communicatie. Ondanks een gelukkige jeugd, zegt Harris, leven de meesten van ons de niet oké gevoelens van een weerloos kind dat volledig afhankelijk is van anderen (ouders) voor aaien en zorgen. Vroeg in ons leven nemen we op een bepaald moment een standpunt in over onszelf en anderen dat bepaalt hoe we ons voelen bij alles wat we doen. En voor een groot deel van de bevolking is die positie ik ben niet oké, jij bent oké. Deze negatieve levenspositie, gedeeld door zowel succesvolle als niet-succesvolle mensen, vervuilt onze rationele volwassen vermogens, waardoor we kwetsbaar worden voor ongepaste, emotionele reacties van onze kinderstaat en kritiekloos aangeleerd gedrag dat geprogrammeerd is in onze ouderstaat. Door de structuur van onze persoonlijkheden te onderzoeken en oude beslissingen te begrijpen, gelooft Harris dat we de vrijheid kunnen vinden om ons leven te veranderen.
Het boek begint met een inleiding: het is oké om niet oké te zijn, gevolgd door acht hoofdstukken:
Het boek eindigt met conclusie: je bent gemaakt voor meer, dankbetuigingen, opmerkingen en over de auteur.
De vier dynamieken
Het boek stond in 1972 op de bestsellerlijst van de New York Times en er zijn naar schatting meer dan 15 miljoen exemplaren verkocht sinds het voor het eerst werd gepubliceerd.
Het ouder, volwassene, kind (P-A-C) model
Er zijn drie ego-toestanden die strijden om een positie in de menselijke psyche. De ouderstaat is wat we van onze ouder of ouders ontvangen die we internaliseren. Parallel aan de ouderinput loopt onze kindstaat, dat is hoe we ons voelen en voelden tijdens onze kindertijd over onze interacties met anderen en levensgebeurtenissen. De volwassen toestand begint in de kindertijd en is een egotoestand die we ontwikkelen door onze eigen meningen te vormen, los van ouderlijke inbreng en voorbij de reacties van kinderen.
We streven allemaal naar een gezonde volwassen staat, die ouderlijke inbreng en kindergevoelens kan hebben die we als gezond kunnen onderscheiden, en niet onderdrukkend of beperkend. Het is waar dat sommige dingen die onze ouders aan ons doorgeven, dingen zijn die we voor onszelf waarderen. Het is ook waar dat sommige kinderemoties van opwinding en vreugde ons later in het leven helpen.
Wat Harris' boek ons helpt te begrijpen, is dat ons leven bestaat uit constante transacties, en sommige van die transacties zijn OK en andere niet. We willen gezonde patronen van OK-transacties ontwikkelen en ongezonde patronen van niet-OK-transacties identificeren en doorbreken. Wat waarschijnlijk heeft geholpen om zoveel exemplaren van het boek te verkopen, zijn de duidelijke voorbeelden die Harris geeft die nog steeds standhouden als we ons eigen leven vandaag de dag bekijken.
Als je je niet goed voelt, of iemand kent die zich niet goed voelt, dan kan dit boek heel nuttig zijn. Het leven is een strijd, en zeker in tijden van crisis, zoals we doormaken als gevolg van de pandemie. Elke bron die ons kan helpen om uit niet OK te komen, is het ontdekken waard.
Ik raad dit boek aan. Het was erg nuttig tijdens een moeilijke periode in mijn leven. Wat ik vooral nuttig vond, is hoeveel het me hielp terug te gaan en mijn kindertijd opnieuw te evalueren en de berichten te onderscheiden, zowel direct als indirect, van mijn ouders die voor mij werkten en degenen die dat niet deden. Een deel van volwassen zijn is weten wanneer we een ouderlijke boodschap of het gevoel van een kind moeten zien als iets dat niet in orde is en dat we blijven proberen om het goed te maken, en zo een bron van frustratie vormen die we nooit zullen oplossen totdat we belangrijk bevrijdingswerk hebben gedaan.