Filmrecensie: lente, zomer, herfst, winter… en lente

In aanhoudend moeilijke tijden, zoals we nu meemaken als gevolg van de aanhoudende pandemie, blijkt vooral de moeite waard om entertainment te vinden dat ons emotioneel en spiritueel kan opbeuren. Dit artikel gaat over de Zuid-Koreaanse film Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring, die in 2003 uitkwam.

Korte inhoud

De film, van de Zuid-Koreaanse regisseur Kim Ki-duk, gaat over een boeddhistische monnik in de loop van zijn leven, verdeeld in de vier seizoenen: lente (jeugd), zomer (adolescentie), herfst (volwassenheid) en winter (het einde van leven).

Het verhaal wordt verteld vanuit twee gezichtspunten, dat van een meestermonnik en zijn leerling. De discipel is een kind, dat de lente vertegenwoordigt, terwijl de meester, aan het begin van de film, de herfst vertegenwoordigt. Het verhaal wordt verteld met prachtige cinematografie die elk seizoen, visueel, aansluit bij elke fase van het verhaal van de opgroeiende discipel.

• Filmrecensie: Luca

Voorjaar

De eerste akte van de film toont de jonge leerling die drie dieren kwelt en hoe de meester de jongen mededogen leert door hem slim de ervaring te geven die hij de dieren heeft aangedaan.

Zomer

Het tweede bedrijf van de film toont de discipel als tiener. Een moeder arriveert met haar tienerdochter bij het klooster in de hoop haar zieke dochter te genezen. De twee jonge mensen worden verliefd en de leerling verlaat het klooster.

Val

De discipel keert terug naar het klooster na de moord op zijn vrouw, de jonge vrouw met wie hij wegliep, in een vlaag van jaloezie vanwege haar overspel. Hij probeert zelfmoord te plegen, maar zijn meester staat het niet toe. Hij wordt gearresteerd en naar de gevangenis gebracht.

Winter

De discipel keert terug naar het klooster nadat hij voorwaardelijk is vrijgelaten; zijn meester is inmiddels overleden en het klooster heeft geen verzorger. Hij neemt de rol van zijn meester op zich en wordt de nieuwe meester van het klooster. Niet lang daarna komt een vrouw met een jong kind het kind in het klooster achterlaten.

… Voorjaar

Het jonge kind wordt de nieuwe discipel en de cyclus begint opnieuw.

• Filmrecensie: Binnenstebuiten

Waarom deze film nu

Als we het gezegde horen, is er niets nieuws onder de zon; het wordt vaak overgebracht om patronen in het leven aan te geven die we allemaal herhalen, individueel en als mensheid, die nooit veranderen, zelfs als de tijden zijn veranderd. Deze film geeft op krachtige wijze de keuzes weer die we maken en de gevolgen die ze hebben, die nogal voorspelbaar blijken te zijn als bepaalde beslissingen op een bepaalde manier op cruciale momenten worden genomen.

Wat waardevol is om te begrijpen in de film, is welke consequenties kunnen worden geleerd en welke voortkomen uit keuzes en levenservaring. Op de grootste schaal lijkt de boodschap te zijn: het leven gaat door. De lens van de camera richt zich op de monnik en zijn discipel, die pas laat in zijn leven monnik wordt, en hoe het proces om monnik te worden zich op een, nou ja, geïdealiseerde manier voltrekt.

Wat we niet weten, is het verhaal van de oudere monnik aan het begin van het verhaal en wat het verhaal van de jonge discipel zal zijn aan het einde van de film. We kunnen aannemen dat monnik worden betekent dat je de tragedie van het leven moet beleven en ervaren, met extreme momenten van geluk en wanhoop.

We kennen het verhaal van de moeder en dochter niet, behalve als het de monnik en zijn leerling kruist. In feite is het achtergrondverhaal voor vrouwen niet erg veelbelovend, maar niet minder nauwkeurig of passend. We begrijpen niet het verhaal van de jonge man die met de jonge vrouw wegrent en een vreugdevol leven leidt. Het bestaat, maar is niet het verhaal voor deze film.

De boodschap van de film is niet het fatalisme van deze specifieke uitkomst, maar dat het leven uit cycli bestaat, en dat elke cyclus gemeenschappelijke thema's zal presenteren die iedereen zal ervaren en die binnen zijn keuzes zal worden geconfronteerd. Sommige patronen definiëren bepaalde archetypen. Ze maken iets tot wat het is.

De eerste waarheid van de vier edele waarheden in het boeddhisme is dat lijden, pijn en ellende in het leven bestaan ​​en we moeten allemaal deze waarheden onder ogen zien en ze overwinnen om een ​​volledig leven in deze incarnatie te kunnen leiden. De andere drie waarheden zijn:

• De waarheid van de oorzaak van lijden
• De waarheid van het einde van het lijden
• En de waarheid van het pad dat leidt naar het einde van het lijden

Men slaagt erin het lijden te overwinnen door het achtvoudige pad te vinden en te volgen:

• Juist begrip,
• juiste gedachte,
• juiste spraak,
• Goede actie,
• juiste levensonderhoud,
• juiste inspanning,
• Juiste Mindfulness en
• Juiste concentratie

Of, om het anders te zeggen, niemand laat zijn karakter op de proef stellen als de dingen hun gang gaan.

• Filmrecensie: Mijn Octopus-leraar

Sterk aanbevolen

Ik kan deze film dan ook van harte aanbevelen, zowel als spiritueel adviseur als filmkenner. Het is geen gemakkelijke film om te verteren en kan een diepe snaar raken, wat het zou moeten zijn, als je het in deze huidige tijd bekijkt. Deze pandemie is slechts een van de vele in de menselijke geschiedenis, en we behandelen het grotendeels op dezelfde manier als pandemieën in het verleden. Er is een pandemisch patroon met verschillende vaste rollen en ieder van ons speelt de juiste rol die we karmisch nodig hebben.

Het is belangrijk om te onthouden dat de film op veel verschillende manieren kan worden geschreven met veel verschillende uitkomsten, die allemaal geldig zouden zijn. Maar de keuzes voor deze film van deze regisseur wilden de essentie van volwassenheidsstadia vastleggen, die zijn vastgelegd als menselijke ontwikkelingspatronen: onbewustheid (kindertijd/lente), bewustzijn zonder ervaring (adolescentie/zomer), gevolgen (volwassenheid/herfst) , en bewustwording (ouderdom/winter) … en vernieuwing van het proces (weer lente).