Waarom de vervolgtrilogie van The Mandalorian Works & Star Wars niet (VIDEO)

Deze FandomWire video-essay legt uit waaromDe Mandaloriaanwerkt waar deStar WarsSequel Trilogy niet, en wat we kunnen leren van hun verschillen in verhalen vertellen.

Bekijk de video hieronder:

Abonneren & druk op de meldingsbel zodat je nooit meer een video mist!

Dit is direct herkenbaar. Of je Star Wars nu wel of niet hebt gezien, de klassieke partituur en het beeld van de gele tekst die door de duisternis van de ruimte scrollt, is een even iconisch stukje cinema als Gene Kelly die zingt en danst in de regen of Charlton Hesston die de mensheid vervloekt vanuit een gevallen, en half begraven vrijheidsbeeld. Het maakt eigenlijk niet eens uit wat de tekst zegt, want je bent meteen verslaafd. De gele letters springen tegen de zwarte achtergrond en de partituur, DIE SCORE is krachtig en thematisch. Het is belangrijk en dat herken je meteen. Sinds de release van de eersteStar Warsfilm in mei 1977, is de fanbase uitgegroeid tot een van de grootste en meest vocale fanbases van elke film of show of, nou ja, eigenlijk alles. Er zijn boeken, strips, films, shows en speelgoed. Heel veel speelgoed!

Maar het ding over het hebben van een franchise die zich tot deze omvang uitbreidt, is dat de kwaliteit van elk uitje enorm kan variëren. Als Star Wars goed is, is het geweldig. Maar als het slecht is... nou ja. Dus, wat maakt een goed Star Wars-verhaal? Laten we beginnen met te kijken naar een van de grootste successen van Star Wars die de afgelopen jaren is uitgebracht.De Mandaloriaan.

Dus wat is er met deze show aan de hand? Waarom is dit... Zo veel beter dan dit.... Of dit…. Of dit... of iets anders dat uit Star Wars komt sinds Disney het kocht, echt waar? Welnu, ik denk dat daar een paar belangrijke redenen voor zijn, en die beginnen met het eerste creatieve proces. Star Wars bestaat al heel lang, dus als je iets nieuws creëert, iets om de kennis van dit uitgestrekte en ingewikkelde universum voort te zetten, moet je dat voorzichtig doen. Als afleveringen 4, 5 en 6, de Heilige Drie-eenheid, het fundament zijn, dan zal alles wat daarop gebouwd wordt, enkele creatieve pijlers vereisen.

Pijler nummer één. De bron.

InDe kracht ontwaakt, ontmoeten we een pittige wees die droomt van grotere dingen, voorbij de met zand bedekte woestijnplaneet waar ze op leven. Nadat ze een noodoproep hebben ontvangen van een droid, beginnen ze aan een reis en leren ze de wegen van de kracht terwijl ze samenwerken met Han Solo en Chewbacca om de Death Star te vernietigen... Nee... wacht. dat isEen nieuwe hoop… Of is hetDe kracht ontwaakt? Weet je wat, ze zijn in wezen dezelfde film. Voor de eerste Star Wars-film die onder de controle van Disney uitkwam, gingen ze terug naar het originele bronmateriaal, maar in plaats van die originele bron als een lanceerplatform te gebruiken om ons iets nieuws te geven, recycleerden ze het en hoopten dat we het niet zouden merken omdat Hey ! Deze graphics zijn ECHT goed!

Laten we nu eens kijken naarDe Mandaloriaan. Natuurlijk is het een Star Wars-show en Star Wars is natuurlijk een belangrijke bron, maar die bron is een startpunt. En het is niet het enige uitgangspunt. Dit is het belangrijkste hier, The Mandalorian is MEER dan alleen een Star Wars-verhaal omdat het uit zoveel meer put dan alleen Star Wars. Het is een western in hart en nieren. Een sciencefiction-western met buitenaardse soorten, ruimteschepen en de kracht, maar toch een western. Van Mando's gekantelde houding en gedrapeerde cape die duidelijke knipoogjes zijn naar Man with No Name van Clint Eastwood, tot zijn cantina-confrontaties. Mando is de mysterieuze eenzame schutter, die van stad naar stad dwaalt en elke keer in de problemen komt. Hij is snel aan de loting. Hij is onverschrokken. Als een Ronin, een meesterloze samoerai op een zoektocht. En Mando's overeenkomsten met zowel een wetteloze westerse scherpschutter als een rondzwervende samoerai zijn geen toeval. De overlevering en mythos van deze twee genres zijn diep met elkaar verweven. We zouden de spaghettiwesterns die we ons herinneren niet hebben zonder die klassieke samoeraifilms die de basis leggen en we zouden ook geen The Mandalorian hebben. En hoewel we overal in The Mandalorian invloeden en verwijzingen naar samoerai-cinema kunnen zien, zoals in hoofdstuk 4: Sanctuary, dat in wezen een directe, verkorte bewerking is vanzeven samoerai, en Hoofdstuk 13: De Jedi die de blasters hebben gedumpt voor een Shogun-achtige lichtzwaard-confrontatie, is het onmogelijk om de duidelijkste en meest prominente invloed van allemaal te negeren.Lone Wolf en Cub. De iconische filmserie en manga die een eenzame huurmoordenaar volgt die van plaats naar plaats reist en alleen wordt vergezeld door zijn zoontje in een kinderwagen die is uitgerust met zwaarden en geweren, en ja, het is net zo geweldig als het klinkt.

Om duidelijk te zijnDe Mandaloriaanis niet de eerste Star Wars-film die is gebaseerd op samoerai en westerse invloeden. George Lucas heeft openlijk de jaren 1958 gecrediteerdHet verborgen forteen andere Kurosawa-klassieker, als een grote invloed op zijn originele trilogie. Maar waarom dit zo goed werkt, is niet noodzakelijkerwijs OMDAT het een western is, of een samoerai-epos, of... wat dan ook. Het is omdat het verhaal eerst kwam. Voor de vervolgtrilogie keerden ze keer op keer terug naar dezelfde creatieve bron, waarbij ze dingen hergebruikten en herkauwen die we al eerder hadden gezien. De films waren in wezen samengevoegde momenten van geforceerde nostalgie. Te bang om van hun oorspronkelijke bron af te wijken, totdat ze die bron... die creatieve bron... droog hadden gehouden.

Als je inspiratie haalt uit dingen waar je van houdt en die inspiraties gebruikt om een ​​verhaal te maken waar je om geeft, wordt het product beter. Nu neem je dat verhaal, en je transplanteert het in de wereld van Star Wars, en dan... nou en dan heb je iets. Dit werkt natuurlijk niet zonder geweldige karakters, wat ons leidt naar pijler nummer 2: karakters.

Dit is waar de vervolgtrilogie echt had kunnen uitblinken. Er waren een hele reeks minder belangrijke personages in de Star Wars-canon die volledig konden worden aangepast tot belangrijke spelers in de nieuwe trilogie. Ze hadden de vrijheid en de kracht om gloednieuwe personages te creëren. Ze waren aan het beslissen wie een einde zou maken aan de legendarische Skywalker Saga, een serie die meer dan drie decennia in de maak was. Wat voor soort interessante, goed afgeronde en herkenbare personages zouden ze binnenhalen om zo'n prestatie te bereiken?

Helaas waren de meeste hoofdpersonen die we hier kregen saaie, eendimensionale personages met zwakke motivaties. Ze waren slecht uitgewerkt en wij, het publiek, voelden geen enkele emotionele band met hen. Niet echt. Wanneer Poe of Finn van de ene gevaarlijke situatie naar de andere vluchten, is het natuurlijk spannend genoeg, maar als er iets met hen zou gebeuren ... nou, de film zou doorgaan en ons gevoel zou waarschijnlijk helemaal niet veel veranderen.

Maar... laat me je dit vertellen. Als er ook maar een greintje schade wordt toegebracht aan dit mooie... magnifieke, kleine wezen, zou ik over land en zee reizen om degenen die verantwoordelijk zijn voor dat kwaad, fictief of niet,... voor snelle en genadeloze gerechtigheid te brengen.

Dus waarom is dat? Waarom geven we zoveel meer om hem (BABY YODA) dan om hen (REY, FINN, POE)? Ik bedoel, natuurlijk, hij is schattig. Als echt schattig. Schattig eigenlijk. Maar het is meer dan alleen dat. Het is zijn verhaal. We maken kennis met The Child, Baby Yoda... Grogu, door de reis van de shows leiden. De Mandaloriaan. Wanneer we Grogu voor het eerst zien, weten we dat hij in gevaar is. De Mandalorian is hier om hem kwaad te doen. Dat is wat hij doet, daar is hij voor betaald. En tot nu toe weten we dat de Mandalorian behoorlijk genadeloos is. Dus als hij hier barmhartigheid toont, zijn we meteen geïntrigeerd. Waarom?

Dan zijn er natuurlijk de tegenstanders. De schurken die The Mandalorian hebben ingehuurd om Grogu binnen te halen en opnieuw vragen we ons af ... waarom? Wat is het met hem dat deze slechte mensen willen? Dit mysterie dat beetje bij beetje wordt onthuld, houdt ons geïntrigeerd. We hebben theorieën en gissingen, maar we willen het doorzien. We willen de conclusie van de karakterboog zien.

En karakterbogen zijn iets dat deze show heel goed doet. De ontwikkelingen en veranderingen die we, voornamelijk bij Mando, door de reeks heen zien, komen grotendeels voort uit de band tussen Grogu en Mando. Hun emotionele gehechtheid en afhankelijkheid van elkaar is iets dat zowel onwaarschijnlijk als absoluut waar voelt. Voor een show met een animatronische pop en een man wiens gezicht bijna nooit wordt gezien... slagen ze erin een vriendschap te creëren waar we allemaal in geloven en waar we om geven. Wanneer de vervolgtrilogie je wil laten zien dat twee personages een band vormen, doen ze dit... (ROSE AND FINN KISSING). Dit voelt geforceerd. Het voelt ongemakkelijk. Dat komt omdat niets in de aanloop naar dit moment hier iets romantisch heeft gesuggereerd. De chemie, zelfs op vriendschapsniveau, tussen deze twee personages is onbestaande. Het maakt ons niet uit.

Een andere manier waarop de Mandalorian ons naar binnen trekt, is dat de personages bekend voorkomen bij dingen die we kennen uit Star Wars. Als we Mando zien, denken we: Hey cool. Zijn harnas doet me denken aan Boba Fett! en we zien Grogu we denken, Hey! Ik herken die soort. Hij is een baby yoda! Het zijn nieuwe personages, maar het zijn personages die ons herinneren aan dingen die we kennen en waarderen uit de originelen. Dit is nostalgie goed gedaan.

Dit... (CHEWY, R2D2 OF C3P0 VAN SEQUELS) is overbodig. Chewbacca, R2D2, C3P0, geen van deze karakters hoeft hier te zijn. Ze dienen geen significant doel voor de plot en hun opname is niet echt logisch. Hoe groot is de kans dat deze personages elkaar blijven ontmoeten, steeds weer bij toeval? Hoe klein is dit sterrenstelsel? Nee. In plaats daarvan brengen de filmmakers deze personages terug, want als we ze in de trailer zien, gaan we Wow! Ik ken hem! Ik ken die man! Ik kan niet wachten om te zien wat hij van plan is! Het is vuller. Het is een opvuller die bedoeld is om je naar binnen te trekken en te hopen dat je je niet realiseert dat ze niet echt een duidelijke richting hebben over waar ze naartoe gaan ... Dat brengt ons bij pijler nummer 3: The Story Arc.

De vervolgtrilogieën hadden een schone lei om vanaf hier te bouwen en konden echt doen wat ze wilden. Ik bedoel, denk erover na. De laatste trilogie die we hadden gekregen was de prequel-trilogie. Het vindt plaats vóór de originelen en we weten min of meer al het uiteindelijke resultaat. We weten waar die trilogie zal eindigen. Maar met een vervolgtrilogie zijn de opties onbeperkt. Normaal gesproken zou een studio die de volledige controle over een film en zijn verhaal overdraagt ​​aan de filmmaker een droom zijn die uitkomt. Zeker als het filmmakers zijn die hebben bewezen te weten hoe ze een kwaliteitsfilm moeten maken. Maar als je een verhaal maakt dat zich uitstrekt over drie films en een saga afrondt die al zes films in de maak is... nou, dan is het waarschijnlijk een goed idee om een ​​routekaart te hebben van waar je met het verhaal naartoe wilt. Tenminste, enkele van de belangrijkste plotpunten die van film naar film zouden moeten worden overgedragen.

In plaats daarvan hebben we drie films die het gevoel hebben dat ze totaal los van elkaar staan. We krijgen verschillende tonen, plotdraden die onbeheerd zijn achtergelaten of worden afgebroken, en geen duidelijk pad van waar het verhaal van begin tot eind naartoe ging.

The Mandalorian is een serie en heeft daardoor wat meer vrijheid met waar het verhaal heen gaat, maar het voelt nog steeds nooit alsof het van het pad afdwaalt. Een deel van de stijl van de show is dat veel van de afleveringen worden behandeld als hun eigen mini-avontuur. Mando duikt ergens op, ontmoet iemand die hulp nodig heeft, en hij helpt hen. Het is een stijl die doet denken aan die oude westerlingen waar we het over hadden in pijler één. Maar tijdens deze verschillende avonturen is de bovenliggende verhaallijn nog steeds aanwezig en gaat vooruit. Vanaf het moment dat Mando Grogu voor het eerst ziet tot het moment dat hij hem overhandigt aan Luke Skywalker in die GEWELDIGE seizoensfinale van seizoen 2, lag hun reis op schema en ging het naar zijn belangrijke conclusie. We leren waarom de schurken hem wilden, we leren dat er anderen zijn zoals hij, we leren over de Mandalorians... we leren veel en alles is logisch. Niets voelt alsof het op het laatste moment werd gedwongen. En dat is het teken van een goed verteld verhaal.

Dat is wat Star Wars zou moeten zijn. Als de focus ligt op geld en speelgoed, en het maken van trailers die er goed uitzien, in plaats van een sterke bron, geloofwaardige personages en een goed lopende verhaallijn, krijgen we wat veel fans vonden... een teleurstelling. MaarDe Mandaloriaangaat nog steeds goed en heeft ons kennis laten maken met een aantal nieuwe en terugkerende personages die waarschijnlijk een belangrijk onderdeel zullen worden van Disney's plannen voor Star Wars in de toekomst.

Dus dat is het. Daarom denk ikDe Mandaloriaanwerkt en de vervolgtrilogie niet, maar dat is natuurlijk slechts mijn mening en ik hoor die van jou graag in de reacties. Vergeet niet om door te gaan en deze video leuk te vinden, dat helpt enorm, en abonneer je voor meer geweldige inhoud.

Volg ons voor meer entertainment op Facebook , Twitter , Instagram , en Youtube .