Het eerste wat mij opviel bij het doorspelen Het gezang voor deze recensie was hoe ambitieus dit ding was voor een game die was ontwikkeld door een indiestudio. Ik heb zin in die laatste zin; 'voor een game die is ontwikkeld door een indiestudio', zal in deze recensie veel worden herhaald en vat mijn algemene gedachten over Het gezang .

Het gezang is een perfect smakelijke ervaring met een aantal leuke ideeën, maar de technische tekortkomingen belemmeren de creatieve doelen die het nastreeft tot het punt waarop het afleidt van de ambitieuze vindingrijkheid die in het spel aanwezig is.

Dat gezegd hebbende, de ambitie die hier wordt getoond, is lovenswaardig. Messing penning hebben met hun debuuttitel naar de hekken gezwaaid en die grote schommelingen resulteren in enkele van de beste momenten van het spel. Het gezang is niet de meest gepolijste ervaring die ik heb gehad met een game in 2022, hoewel het zich afspeelt in een van de meest unieke omgevingen die ik ooit in een game heb gezien.

Het gezang is nu uit en is beschikbaar op PS5 , Xbox-serie X En PC .

De presentatie erin Het gezang is ambitieus, ook al voelt het een beetje ongepolijst en ruw aan de randen. De personagemodellen zien eruit alsof ze uit een PS3-game van ongeveer tien jaar geleden zijn gehaald. Ook de animaties komen wat stroef en onhandig over. Dit ondermaatse niveau van animatie en grafische kwaliteit botst met de coole artistieke richting van de game. Dit conflict resulteert in een aantal interessante visuele momenten, maar illustreert ook de al te ambitieuze aard van deze game.

Dat gezegd hebbende, de omgeving is wel een interessante plek om een ​​spel te spelen. De setting van de wellnessretraite roept meteen dingen op als Midzomer En De rieten man . Helaas is deze game niet zo eng als het origineel Rieten man , en het is ook niet zo vertederend als de remake met Nicolas Cage in de hoofdrol.

Voor een game die zichzelf als een horrorgame op de markt brengt, kan ik me zelfs niet herinneren dat ik tijdens het spelen echte angsten heb ervaren Het gezang . Bij het bekijken van de trailer van deze titel moest ik er een beetje aan denken The Dark Pictures Bloemlezing van Superzware Spelen. Helaas de toon en sfeer erin Het gezang is lang niet zo griezelig of onheilspellend als de voelbare schrille sfeer die je voelt in een Supermassive-titel.

Lees ook: Cultisch: hoofdstuk één Review - Vergrendelen en laden (pc)

Hoewel de stemacteurs over de hele linie redelijk zijn, is de cast van personages geschreven als enkele van de meest onwaarschijnlijke, zeurderige hippies die je je kunt voorstellen om de een of andere vreemde reden. Ik zou me nooit persoonlijk verhouden tot een van de personages uit het spel, en ik heb ook nooit enig gevoel van gevaar gevoeld als ze in gevaar waren. Ik keek in ieder geval uit naar hun dood, zodat ik niet hoefde te lijden door hen nog meer van hun zelfingenomen onzin te horen spuien.

Dit strekt zich uit tot de hoofdpersoon, Jess Briars. Ze is ook erg van de 'wee-ik'-mentaliteit en haar houding is meteen onaangenaam. Jess is ook niet de slimste hoofdrolspeler. Op haar eerste dag bij deze 'wellnessretraite' (wat lijkt op iets uit de natte droom van Jared Leto), erkent ze dat deze hele opzet 'cult-achtig' aanvoelt.

Ze doet er echter nooit iets aan en gaat gewoon mee met het programma totdat het heel snel heel erg mis begint te gaan. En ik bedoel HEEL snel. Dit is een van de meest meeslepende elementen van het spel. We hebben amper de naam van iedereen in het kamp geleerd of het begint krankzinnig te worden en de bewoners beginnen elkaar te vermoorden. Een paar castleden krijgen maar een paar regels voordat ze uit volle borst schreeuwen, schijnbaar bezeten door een demonische entiteit.

Het voelt echt alsof alles goed ging totdat Jess opdook in het kamp en toen ging alles binnen een paar uur plotseling naar de hel in een handmand. Hoewel ik zeker weet dat het behoorlijk saai zou zijn geweest om de eerste paar uur van gameplay te besteden aan bemiddelen en kruidenthee drinken, had er iets kunnen worden gedaan om het publiek beter te kalmeren in de daaropvolgende waanzin om de toonverschuiving minder schokkend te laten aanvoelen.

Het spel binnen Het gezang is een ander gebied waar het niet voelt als een premium ervaring. Het belangrijkste dat Het gezang waarop de speler zich tijdens het spelen moet concentreren, zijn drie uitputtende meters, respectievelijk genaamd Mind, Body en Soul. Deze meters blijken weinig meer te zijn dan kleine ongemakken bij het doorspelen van het spel.

Lees ook: MADISON Review – Word je innerlijke fotograaf (PS5)

Hoewel het klinkt alsof het beheren van die meters kan leiden tot intensief beheer van hulpbronnen terwijl je deelneemt aan gevechten en het oplossen van puzzels, komt het eigenlijk neer op weinig meer dan het verzamelen van enkele gemarkeerde objecten in de omgeving om deze meters vol te houden en donkere gebieden en fysieke objecten te vermijden. zoveel mogelijk aanvallen.

Hoewel vechten geen prioriteit leek te zijn voor de ontwikkelaars van Het gezang , dat is geen excuus voor hoe enorm beperkt en eenvoudig de gevechtsbedieningen en -opties in het spel zijn. Alles wat je nodig hebt om vijanden af ​​te weren, is een stok brandende salie en wat zout, hoewel deze basiswapens voldoende zijn om elk type vijand in het spel af te weren. Het voelt allemaal heel oppervlakkig aan.

Het gezang is op geen enkele manier een uitdagend spel. Het gevecht is niet alleen onbevredigend en saai, het is ook buitengewoon gemakkelijk, zelfs op de moeilijkste moeilijkheidsgraad. De enige enigszins uitdagende gameplay-momenten zijn de puzzels en baasgevechten die de game biedt, maar zelfs dan is wat vallen en opstaan ​​voldoende om vooruitgang te boeken naar de volgende fase. Zodra de paranormale gaven van Jess schijnbaar uit het niets verschijnen, worden de dingen lachwekkend eenvoudig tot het punt dat het geestdodend is om door de bewegingen van een gevecht te gaan.

Een hoogtepunt van het spel is het ontwerp van de vijand Het gezang . Hoewel je ze allemaal gemakkelijk kunt uitschakelen met voldoende goed getimede ontwijkingen en een paar veegbewegingen met een saliestok, is hun ontwerp in ieder geval cool. Het ietwat verontrustende monsterontwerp van de vijanden is het enige dat op afstand griezelig is Het gezang . Een van de meer memorabele schepselontwerpen doet denken aan de Demogorgon uit Vreemdere dingen .

Lees ook: Call of Duty Modern Warfare 2 (2022) Multiplayer Review - Zelfs moderne oorlogsvoering

Over de populaire Netflix-serie gesproken, er is een element van Het gezang wat sterk doet denken aan de Upside Down uit die show. Sommige delen van het spel bevatten krachtvelden die je 'Mind'-meter leegmaken terwijl je ze verkent. Het betreden van deze gebieden voelt verwant aan dimensiehoppen in de stijl van Vreemdere dingen .

Kortom, doorspelen Het gezang voelt een beetje als kijken naar een kind dat probeert te rennen voordat het heeft leren lopen. Hoewel ik de ambitie van Brass Token bewonder en waardeer om een ​​origineel IP-adres op een unieke locatie te creëren, is het gewoon jammer dat ze het niet op een vlottere manier hebben kunnen doen. Dat gezegd hebbende, er is hier een basis van interessante ideeën en ik ben benieuwd wat Brass Token in petto heeft voor hun volgende project.

6/10

Het gezang is beoordeeld op PS5 met een code die is verstrekt door PLAIOEN .

Volg ons voor meer entertainmentverslaggeving op Facebook , Twitteren , Instagram , En YouTube .