Ghostbusters: Afterlife Review: iets ouds, iets nieuws.
Ghostbusters: hiernamaalseindelijk in de bioscopen, na vele malen te zijn teruggeduwd, zoals een groot aantal films tijdens de pandemie.
Ghostbusters: hiernamaalswordt geregisseerd door Jason Reitman (Juno, omhoog in de lucht), de zoon van Ivan Reitman, die de eerste twee Ghostbusters regisseerde in 1984 en 1989. De film is een direct vervolg op het tweede opus uit 1989 en houdt geen rekening met de door vrouwen geleide reboot uit 2016.
De film concentreert zich op het verhaal van de kleinkinderen van Egon Spengler, Phoebe en Trevor, gespeeld door Mckenna Grace (Begaafd, het verhaal van de dienstmaagd) en Finn Wolfhard (Vreemde dingen, IT). Wanneer ze na zijn dood met hun moeder naar de oude boerderij van Egon Spengler verhuizen, ontdekken ze dat paranormale activiteit erg aanwezig is en dat hun grootvader in zijn eentje probeerde de dreiging in te dammen.
Verwant: Waarom de vervolgtrilogie van The Mandalorian Works & Star Wars niet (VIDEO)
Ik heb gezienGhostbusters: hiernamaalsal twee keer. De eerste keer was tijdens een persvertoning en de tweede keer tijdens de première in Parijs in Le Grand Rex, de grootste bioscoop van Europa, in aanwezigheid van Jason Reitman en zijn scenarioschrijver Gil Kenan. Mijn eerste gedachte toen ik de filmzaal de eerste keer verliet was:''Wauw, de kinderen hebben de film echt gedragen'', wat nogal verrassend is gezien het feit dat geen van de twee originele Ghostbusters kinderen als hoofd- of zelfs secundaire karakters had (sorry Baby Oscar Barrett). Mckenna Grace is absoluut fantastisch als het eigenzinnige, dappere en geniale wetenschapper 12-jarige meisje, en haar komische timing was precies goed. Terwijl ik naar haar op het scherm keek, bleef ik denken''Natuurlijk zou Egon zo'n kleinkind hebben!''.
Van begin tot eind is de film een prachtig eerbetoon aan Harold Ramis die in 2014 overleed. Maar ik was gewoon niet helemaal zeker van het ritme van de film. Ik wist niet of Jason Reitman zijn eigen beat al had gevonden, of integendeel, het verhaal dat ik zojuist had gezien precies het verhaal was dat hij wilde vertellen. Even dacht ik zelfs dat het beste deel vanGhostbusters: hiernamaalswas de nostalgie. Maar even.
Echter, als een die-hard fan van de twee origineleGhostbusters, het voelde alsof Jason Reitman wist waar fans op zaten te wachten: ja, nostalgie, maar ook vernieuwing. Een nieuw verhaal, zonder ooit het oude uit te wissen. Hulde brengen aan het verleden en focussen op de toekomst. De scènes zitten vol met referenties uit de jaren '80, de sets zijn gevuld met rekwisieten van het originele Ghostbusters-team en sommige regels verwijzen rechtstreeks naar de eerste films. AlsGhostbusterszal een echte franchise worden, met meerdere films die zullen komen (en het voelt zeker alsof dit Sony's plan tot nu toe is),Ghostbusters: hiernamaalsintroduceerde het op de juiste manier. Reitman gaf zoveel aan de vroege fans, maar hij zorgde er ook voor dat er samen met de volgende generaties nieuwe fans werden gecreëerd. Kortom, iedereen kan deze film identificeren of zich er nauw bij voelen.
Nu ik het voor de tweede keer zag, wilde ik mijn best doen om mijn journalistieke neutraliteit te bewaren met betrekking tot wat ik in het theater zou horen of zien. Om heel eerlijk te zijn verdween deze neutraliteit snel toen ik 1200 echte liefhebbers en hardcore fans hoorde vanGhostbusters, letterlijk exploderen van vreugde en minstens 10 keer applaudisseren tijdens de film. Jason Reitman moet iets goed hebben gedaan. En het sentiment wordt versterkt wanneer zelfs de jongste kinderen in de kamer, van 5 tot 12 jaar oud, die duidelijk niet in de jaren '80 zijn opgegroeid en met deze nostalgie, zich net zo opgewekt voelden als hun ouders die hen naar de bioscoop brachten om kijk maarGhostbusters: hiernamaals. Ik zat naast een vader die zijn zoontje, niet ouder dan 8 jaar, meebracht om de film te kijken, en achter mij zat een andere vader met zijn 4 kinderen. Allereerst hadden deze twee vaders gemeen dat ze echt zijn opgegroeid met kijkenGhostbustersin theaters in 1984 en 1989. Ten tweede, hun liefde voorGhostbusterswas zo sterk dat ze zelfs de kleinste details en geheimen achter de schermen aan hun kinderen uitlegden voordat de film begon. Dit is tenslotte de magie van cinema, en sequels kunnen een goede zaak zijn.
Voordat de lichten uitgingen en de film begon, gaf Jason Reitman ons een toespraak en eindigde door te zeggen:''Dit is een film voor het gezin''. En hij had gelijk. De ouders in het theater gaven letterlijk de fakkel door aan hun kinderen, net zoals Jason Reitman wist dat ze dat zouden doen. Toen ik deze twee vaders aan het einde van de aftiteling hoorde zeggen hoeveel ze genoten van wat ze zagen en hoe de volgende generatie werd geïntroduceerd, wist ik dat Jason Reitman zijn eigen ritme had gevonden, zijn eigen dynamiek en dat hij nu, de legitieme ''Keymaster'' van deGhostbustersfranchisenemer.
Volg ons voor meer entertainmentverslaggeving op Facebook , Twitter , Instagram , en Youtube .