Onze zintuigen gebruiken om met elkaar in contact te komen
In 1996 had ik het geluk om Kathmandu, Nepal, te bezoeken toen het nog een zeer rustige en vredige plek was. Dit was vóór de moord op de koning in 2001 en de enorme aardbeving van 2015.
De mensen daar waren zachtaardig, aardig en creatief en ik maakte snel een aantal zeer sterke vriendschappen voor de korte onderbreking van mijn reis. Ik merkte meteen dat deze mensen vaak zonder woorden communiceerden, er was een hechte gemeenschap rond het ex-hippiegebied van Freak Street en hun gebruik van telepathie werd duidelijk als 'de norm' beschouwd.
Verbazingwekkende obligaties
Mijn persoonlijke ervaring hiermee was aanvankelijk dat ik aan iets dacht, soms een gedachte die nogal vreemd was, alleen dat iemand met mij over datzelfde ding begon te praten! Ik was natuurlijk aanvankelijk verbaasd over wat ik beschouwde als een 'synchroniciteit', maar de nonchalante reactie die ik ervoor terug kreeg, begon mijn perceptie te veranderen. Ik begon langzaam in te zien, tastbaar dat we geboren zijn met het vermogen om telepathisch te zijn en dat dit gewoon een 'gevoel' was dat deze mensen in Kathmandu nooit hadden geleerd te blokkeren of te wantrouwen.
Als je erover nadenkt, dat weten we al, we zijn allemaal wel eens getuige geweest van de geweldige band tussen moeder en kind. Sommige moeders vertrouwen erop en helpen hun kinderen om hun leven buiten de baarmoeder te beginnen met zo min mogelijk verstoring. Dieren daarentegen falen zelden in hun vermogen om een band met hun jongen aan te gaan en een buitenaards begrip te behouden van de behoeften en het comfort van de baby.
We zijn opgegroeid in de moderne westerse wereld om alles te verwerpen wat onzichtbaar en niet verifieerbaar is door de wetenschap, en daarom laten steeds minder van ons deze prachtige etherische banden voortduren. Het is zoveel gemakkelijker om de massa te volgen en je leven te oriënteren langs de 'weg van de minste weerstand'. Niemand van ons wil uitgekozen worden door een ontevreden groep, die met de vinger wijst naar onze vreemdheid en dus verstikken we onze gevoelens en leren we het natuurlijke vermogen af te snijden dat we hebben om ons diep met elkaar te verbinden.
Integendeel, ik had meer geluk dan de meesten. Mijn moeder is een van een identieke tweeling, beide geboren uit hetzelfde ei en de wereld binnengekomen vanuit dezelfde baarmoeder. Vaak verwees mijn moeder naar pijnen, of gedachten waarvan ze beweerde dat ze van haar tweelingzus waren. In het begin was ik hierdoor gefascineerd, maar omdat haar woorden zo regelmatig werden bevestigd door mijn tante en de instincten van mijn moeder zo indrukwekkend accuraat waren, begon ik dit als hun ‘norm’ te zien. Ze hadden nog nooit iets anders meegemaakt in hun leven en hadden altijd gecommuniceerd in hun eigen taal, samen met een ander niveau van denken en zintuiglijke overdracht dat onuitgesproken was.
Het leidde me naar het soort kindertijd waarin ik een zeer sterke relatie met mijn kat opbouwde, die naar mijn mening bijna net zo effectief telepathisch was als de band tussen mijn moeder en mijn tante. Het leek erop dat mijn grote gemberkat Ram al mijn gevoelens en gedachten kende. Wij tweeën waren onafscheidelijk en ik zal nooit de dag vergeten dat hij me (mentaal) naar het raam riep zodat ik voor het eerst een egel kon zien.
De waarheid is dat ik deze band met dieren niet ben kwijtgeraakt, vooral omdat dieren hun telepathische en instinctieve zintuigen de hele tijd met elkaar gebruiken. We kennen allemaal een verhaal over een dier dat meer op ons dol is als we verdrietig of onwel zijn. Velen van ons hebben misschien het geluk om samen te leven met een dier dat onze behoeften zo scherp aanvoelt. Ik herinner me dat de Vissen-kat van mijn moeder voor iedereen zou terugschrikken behalve voor zichzelf of voor mijn vader. Tot ik op een dag met heel bezorgde energie op de grond naast het vuur ging liggen. Ik had een cyste op mijn eierstok en heb het nog niet laten scannen, ik wist niet zeker of het goedaardig was. De lieve kleine Vissen-kat kwam voor het eerst op me zitten, precies op de plek waar mijn cyste zat. Het was het begin dat we onafscheidelijk werden wanneer ik op bezoek was. Zelfs als ik belde, hield hij zijn oor naast dat van mijn moeder en spinde hij bij het horen van mijn stem. Het is verbazingwekkend hoe nauwkeurig de zintuigen van onze dieren zijn, of niet? Misschien zijn we net zo goed in staat, en zijn we het gewoon vergeten?
Verbinding maken met andere mensen
Het is niet verwonderlijk hoe geblokkeerd en moeilijk het is om contact te maken met andere mensen als je erover nadenkt. Wij allemaal met ons drukke leven en onze geest gevuld met constante gedachten, onze downtime verloren in sociale media, nieuws en netwerken. We gunnen onszelf dus zelden de tijd om te ontspannen, te mediteren of in de natuur te zijn en de mogelijkheid te bieden voor andere soorten informatie en ervaringen.
Moderne verlichting, de 9-5-daagse, mobiele telefoons en de overmatige nadruk op wetenschap en het nieuws hebben de meesten van ons niet in staat gemaakt om lang genoeg te ontspannen om ons af te stemmen op het grotere geheel. Velen zouden zelfs het idee dat dit überhaupt een mogelijkheid is, afwijzen. Ironisch genoeg reageren we allemaal nog steeds op de energie om ons heen, ook al zijn we ons er niet van bewust. Het is een feit dat veel van de meest opvallende uitvindingen tegelijkertijd door meer dan één persoon/team tegelijkertijd zijn gemaakt. Is dit telepathie, of zijn bepaalde veranderingen gewoon voorbestemd? Als een gedachte vanuit het niets naar een meer ontvankelijke geest komt, komt deze dan uit een ander mens of uit een ander rijk?
Voor degenen onder jullie die erg creatief zijn, je zult bekend zijn met het gevoel van het 'channelen' van een aantal van je beste werk. Nogmaals, waar komt dit vandaan? Is het gewoon een idee dat klaar is om te worden gevat door de dichtstbijzijnde, creatieve persoon die open staat en klaar is om het te gebruiken?
Hoeveel krachtiger zou ons leven zijn als we deze manieren zouden gebruiken om in ons dagelijks leven verbinding te maken. Velen van jullie zullen een ervaring hebben met een geliefde waarbij jullie allebei tegelijk sms'en of denken aan wat de ander denkt. Stel je voor dat je dit vermogen aanscherpt om niet eens te hoeven sms'en, of om elkaar in je droomwerelden te ontmoeten en een avontuur te delen? Hoeveel hechter zouden uw belangrijkste relaties zijn, als u erop vertrouwde dat u hun hart en hun gedachten zou kunnen voelen en te allen tijde met elkaar verbonden zou zijn?
Misschien ken je een hond of kat die bij de deur op zijn/haar baasje wacht, ook al komen ze op een ander tijdstip thuis. Waarom kunnen we niet zien wanneer ons huisdier ook op weg naar huis is? Of zijn we dat misschien? Misschien kan dit met goede praktijk een ‘norm’ voor ons allemaal worden.
