I'm Totally Fine Review - Een ineenkrimpende komedie zonder lach

In september had ik de kans om te spreken met komiek en actrice Jillian Bell. Ze promootte haar regiedebuut, de videoclip voor Ben Abraham's Als ik niet van je hield . Dit was voordat ik de kans had om te zien Ik ben helemaal in orde . Ze was zo leuk om mee te praten, met een moeiteloos enthousiasme en luchthartigheid dat oprecht en aanstekelijk was. Ik was al een fan van Jillian's vanaf haar vroege dagen op Comedy Central's Workaholics. Maar tegen het einde van ons gesprek merkte ik dat ik nog meer verliefd op haar was, wat het kijken maakte ik ben helemaal in orde, des te moeilijker te verdragen.

Wanneer Vanessa's (Jillian Bell) beste vriendin en zakenpartner, Jennifer (Natalie Morales), onverwachts overlijdt, trekt ze zich terug in eenzaamheid en probeert ze haar wervelwind van emoties het hoofd te bieden. Haar verdriet wordt echter bemoeilijkt door de plotselinge terugkeer van haar overleden vriend. Of is het echt haar vriend? Ze beweert een buitenaards wezen te zijn dat het uiterlijk van Jennifer gebruikt om de menselijke soort op aarde te bestuderen.

Lees ook: Jillian Bell vertelt over haar regiedebuut (exclusief)

Ik ben helemaal in orde is een verhaal over het omgaan met groot verlies, vermomd als sciencefiction, buddy-komedie. Regisseur Brandon Dermer probeert (en faalt) om het unieke penseel van een buitenaardse bezoeker te gebruiken om een ​​betekenisvol en indrukwekkend verhaal over hartzeer te schilderen. Het is een concept waar ik door geïntrigeerd ben en ik zou graag zien dat het goed wordt gedaan. Maar hoe goed het idee ook is, het werkt alleen als alle stukjes er zijn. Ik ben helemaal in orde brokkelt af onder het script en een aantal ongelooflijk vreemde creatieve keuzes.

Bijvoorbeeld, Jennifer (of in ieder geval de alien die op Jennifer lijkt) spreekt in een tekenfilmachtig en ineenkrimpend dictaat gedurende de hele film. geheel looptijd. Het is het type stem dat een zesjarige zou gebruiken als hij buitenaardse wezens en robots in hun woonkamer speelt. Het was de eerste tien minuten raspend en daarna geestdodend. Het is jammer, want deze toewijding aan een grappige stem verhindert dat Natalie Morales kan laten zien hoe echt getalenteerd ze is.

Ze zeggen dat er vijf stadia van rouw zijn: ontkenning, woede, onderhandelen, depressie en acceptatie. Vanessa baant zich een weg door alle fasen en Jillian Bell levert een dappere poging in een uitvoering die veel dramatischer is dan komisch. Helaas mist bijna elke scène het doel en wordt ervoor gekozen om emotie uit te beelden door middel van melancholische schilderachtige shots en zachte muziek, in plaats van door belangrijke karaktermomenten.

Ik ben helemaal in orde is slecht. Het is een komedie zonder lach en sciencefictionfilm zonder echte sciencefiction. Het is een huiveringwekkende ervaring die ik niet graag nog een keer zou doorstaan. Ik respecteer Jillian Bell voor het aanpakken van een rol die verschilt van haar gewone kermis. Dit was echter niet de juiste film voor haar. We weten dat ze een drama kan leiden, ze heeft het bewezen Bretagne loopt een marathon . Laten we hopen dat haar volgende uitje beter is dan dit.

Volg ons voor meer entertainmentverslaggeving op Facebook , Twitteren , Instagram , En YouTube .