5 redenen waarom 1917 de beste oorlogsfilm van de 21e eeuw is (en 5 waarom het brieven uit Iwo Jima zijn)

Het oorlogsfilmgenre heeft een heleboel geweldige inzendingen uit de 21e eeuw, zoals Fury en Black Hawk Down. Maar de twee beste oorlogsfilms aller tijden uit de 21e eeuw zullen altijd 1917 en Letter From Iwo Jima zijn. Welke is beter van de twee?

Iwo Jima: Het verhaal gebeurt vanuit het perspectief van de vijand

Hoe vaak kom je een door Hollywood ondersteunde film tegen die een verhaal over de Tweede Wereldoorlog vertelt vanuit het perspectief van de asmogendheden? Niet veel. De meeste oorlogsfilms richten zich op de geallieerde inspanning. Hoewel ze waardevolle verhalen hebben om te delen, zijn er veel verhalen van de Japanse en Duitse kant van de oorlog die genegeerd blijven. Iwo Jima was een van de laatste slagvelden voor de oorlog tussen Amerika en Japan tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het is uniek, niet alleen vanwege het ongebruikelijke perspectief voor het vertellen van verhalen, maar ook omdat het het hart en de ziel van de vijand verovert, waardoor we ze kunnen zien als mensen die slechts pionnen zijn, gecontroleerd door de heersende elite.

1917: The One Take Cinematografie

Als je voor het eerst naar 1917 kijkt, zou het je de adem benemen. We houden geen grapje, de meeslepende cinematografie is gebaseerd op wat lijkt op een eenmalige opname. De hele film voelt alsof het één doorlopende scène was van het begin tot het einde, zonder tussenfilmpjes. In werkelijkheid is 1917 een combinatie van meerdere scènes die bij elkaar worden gehouden door meerdere slim uitgevoerde bewerkingen. De hele filmkijkervaring voor 1917 is zo verdomd opwindend en boeiend dat je soms vergeet dat je slechts een toeschouwer bent.

Iwo Jima: Eastwood, Spielberg en Yamashita – De heilige drie-eenheid van filmmaken

Er zijn niet veel films die kunnen bogen op de steun die Letters From Iwo Jima heeft. Aan de oorlogsfilm in de Japanse taal uit 2006 zijn drie grote namen verbonden. Steven Spielberg is degene die het heeft geproduceerd. Clint Eastwood, een zeer ervaren acteur en regisseur, regisseerde de film. Iris Yamashita schreef het scenario. Het heeft haar eerste poging om een ​​Hollywood-scenario te schrijven. Het bleek zo goed te zijn dat ze voor haar werk werd genomineerd voor een Academy Award. Yamashita is uitgegroeid tot een legendarische schrijfster in de hoogste regionen van Hollywood. Ze begon haar reis met deze film.

Dit vind je misschien ook leuk: Hollywood-sterren die je vergeten was, speelden schurken in beroemde films

1917: baanbrekende beelden

De visuele cinematografie van de film is ook iets om toe te juichen. Het is als een gedicht van lichten. De film begint met sombere kleuren en een grimmige omgeving. Naarmate de plot dikker wordt en het verhaal veel interessanter wordt, veranderen de kleuren die in de scène worden gebruikt. Het contrast van kleuren is zo verschillend en uniek voor elke scène dat we ons afvragen of we nog steeds naar dezelfde film kijken. Zelfs de muziek vormt een aanvulling op de scènes in kwestie, een fenomeen dat ongehoord is in de moderne cinema.

Iwo Jima: Heeft geen hoofdrolspeler, waardoor de film zich kan concentreren op het Japanse leger als geheel

Wat wint een oorlog? De tanks en de kanonnen, de vliegtuigen en de oorlogsschepen? Of is het de gebruikte strategie en tactiek? Oorlog wordt niet gewonnen door kogels, maar door de mensen die de wapens afvuren. Oorlog wordt gewonnen door mensen. Lange tijd concentreerden oorlogsfilms zich op een enkele persoon en voorspelden ze de kant van het verhaal van die persoon. En we moesten dat verhaal nemen als de algehele plot van de strijd die plaatsvindt. In Letters From Iwo Jima is er geen centraal personage. De film concentreert zich soms op generaal Kuribayashi, maar dat zijn nogal vluchtige momenten. De film concentreert zich op het Japanse leger. Het vertelt het verhaal van de vele voetsoldaten die elke dag over de plank lopen, niet slechts op één centrale figuur.

1917: Subtiliteit is de naam van het spel

1917 is een oorlogsfilm. En tegen die tijd zijn we allemaal gegroeid om te weten dat oorlog, in al zijn essentie, een heel slechte zaak is. Het leidt tot lijden en pijn van ongekende omvang. Het publiek hoeft niet opnieuw te worden geleerd waarom oorlog slecht is. Dat is iets wat de meeste oorlogsfilms vergeten, waarbij dezelfde morele les keer op keer wordt verteld. 1917 verspilt geen tijd aan het overzenden van hetzelfde bericht. In plaats daarvan vertrouwt het op subtiele vormen van communicatie. De film kost heel weinig tijd om zich te concentreren op gewelddadige en bloederige beelden. Zelfs in een militaire hospitaaltent wordt het brutale gebruik van geweld en bloedvergieten om de film naar het oorlogsgenre te brengen genegeerd.

Iwo Jima: Ken Watanabe's geweldige optreden als generaal Tadamichi Kuribayashi

We weten dat Letters From Iwo Jima geen strikte hoofdrolspeler heeft. Maar het richt zich meer dan vaak op het karakter van Ken Watanabe - generaal Tadamichi Kuribayashi. Kuribayashi is een zeer uitgewerkt en goed doordacht personage. Hij is blootgesteld aan de Amerikaanse manier van leven, dus hij gelooft niet in de Japanse propaganda om de Amerikanen te demoniseren. Hij leeft met hen mee. Maar dat betekent niet dat zijn loyaliteit in het geding is. Kuribayashi is onwankelbaar patriottisch en zal zijn leven geven voor zijn land. En dat leidt soms tot momenten van intens conflict in hem. Ken Watanabe slaagt erin om deze ongelooflijk moeilijke acteermomenten met relatief gemak uit te voeren.

1917: Better laat de verschrikkingen van oorlog zien

Alleen omdat het niet laat zien dat mannen in stukken worden geblazen door machinegeweervuur ​​of artillerie, wil nog niet zeggen dat het geen met bloed doordrenkte decorstukken heeft. In een van de allereerste scènes trokken de twee hoofdrolspelers door Niemandsland, een stuk land bedekt met zoveel dode lichamen dat het aantal vliegen dat erboven zweeft, overtreft. Een andere scène waarin een boobytrap per ongeluk wordt geactiveerd in een verlaten vijandelijk kamp, ​​is ook een lust voor het oog en pas op.

Iwo Jima: een oorlogsfilm in een vreemde taal die hard, heel hard toeslaat

Letters From Iwo Jima behoort mogelijk tot het oorlogsgenre. Maar het is nooit gemaakt om het verhaal van de strijd te vertellen. Het was bedoeld om een ​​verhaal te vertellen over hoe plichten en verantwoordelijkheden konden wegen op het collectieve sociale geweten van een hele natie. Dat de Japanse soldaten, ondanks dat ze niet wilden vechten, gedwongen werden deel te nemen aan een oorlog waar de meesten van zouden zijn weggebleven. Ze sloten zich alleen aan bij de campagne om hun land en hun families te beschermen. Er zijn meerdere scènes in de films die zo hartverwarmend zijn, zoals wanneer Saigo de ondergaande zon ziet en uiteindelijk glimlacht. Toen de archeologen in 2005 eindelijk de begraven brieven van dode Japanse soldaten vonden, kon je hun geluiden in de lucht horen weergalmen. De film heeft behoorlijk wat tranentrekkers.

Lees ook: Oscars: 16 ongemakkelijke momenten uit de 2021 Awards Show

1917: zorgt ervoor dat het adrenaline-element gedurende de hele looptijd blijft pompen

Of het nu gaat om de eenmalige cinematografie, het voortreffelijke acteerwerk of de supergeladen visuele aantrekkingskracht van 1917, de film scoort hoog in vrijwel alle categorieën. Vergeleken met Letters From Iwo Jima heeft 1917 een X-factor. Het is agressief en onderzoekt het element oorlog. Letters From Iwo Jima heeft een nogal passieve benadering en richt zich op het element van mensenlevens dat op het spel staat in plaats van op de oorlog zelf. Door het verschil in aanpak slaagt 1917 erin ons een climax te bezorgen die misschien wel een van de grootste ooit in de filmgeschiedenis is. Als een oorlogsfilm is de scène waarin de spannende laatste run van de hoofdrolspeler te midden van alle explosies wordt getoond, onvergetelijk.